Ξεκίνησε άραγε από το Σότσι η αντεπίθεση της Ferrari; Σε λίγο θα ξέρουμε...
του Σπύρου Πέττα
Ο αγώνας του Μουτζέλο με την πολύ ωραία ονομασία “Gran Premio della Toscana Ferrari Milla” δηλαδή Grand Prix Τοσκάνης Ferrari Χίλια (χίλιοι αγώνες δηλαδή) με θεατές στις κερκίδες, προϊδέαζε για μεγάλα πράγματα. Εμβληματικός ο χρωματισμός των κόκκινων μονοθεσίων χρώματος κόκκινου Βουργουνδίας, στα πρότυπα της πρώτης αγωνιστικής Ferrari 125 εν έτει 1947-'48 με μεγάλα άσπρα νούμερα, και την επιγραφή Ferrari 1000 με κίτρινα γράμματα στο κάλυμμα του κινητήρα. Όπως εύστοχα παρατήρησε ένας φίλος το μόνο που απουσίαζε από αυτό το εκπληκτικό χρωματικό σύνολο ήταν οι χρυσαφί χρώματος ζάντες, καθώς παρέμειναν ασημί. Οι χρυσαφένιες ζάντες είναι συνυφασμένες με την αγωνιστική παράδοση του Μαρανέλο καθώς τις έφεραν τα μαγικά πρωτότυπα που σάρωναν νίκες και τίτλους στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα Σπορ στο δεύτερο μισό της δεκαετίας του 1960 και στις αρχές της επόμενης δεκαετίας, αυτής του 1970. Επρόκειτο για τις αστεροειδούς σχήματος ζάντες Καμπανιόλο (Campagnolo) τις οποίες έφεραν και οι Formula 1, 312 F1, στις διάφορες εκδόσεις τους που αγωνίστηκαν τις περιόδους 1966 έως και 1969... Χρυσά στοιχεία είχαν στις ακτίνες και τα μονοθέσια του 1970 και του 1980, ενώ κατόπιν επανήλθαν το 1994 στην πανέμορφη 412 Τ1 σχεδίασης του Τζον Μπάρναρντ, για να παραμείνουν έως το 1997 με την νικηφόρο F310 B… Τελευταία φορά που χρησιμοποιήθηκαν χρυσαφί ζάντες από τη Ferrari ήταν στις πρώτες χειμερινές δοκιμές της F300 το 1998.
Η πέμπτη θέση του Σαρλ Λεκλέρ, πάντως, στις δοκιμές στο Μουτζέλο προϊδέαζε για μεγάλα πράγματα και στις πρώτες στροφές ο Καρλέτο, όπως τον αποκαλούν χαϊδευτικά στην Ιταλία, κατάφερε να πλασαριστεί ωραία στην τρίτη θέση προσπερνώντας τις δύο Red Bull Honda. Ο Μονεγάσκος οδήγησε εξαιρετικά, αλλά στη συνέχεια φάνηκαν οι αδυναμίες του κόκκινου μονοθεσίου: έλλειψη ισχύος, εσωτερικό αεροδυναμικό μπλοκ και πολύ κακή αξιοποίηση των ελαστικών. Δεν υπήρχε ρυθμός και ο Λεκλέρ έχασε πολλές θέσεις τερματίζοντας τελικά όγδοος με τον Φέτελ δέκατο, πίσω από τον αειθαλή Κίμι Ράικονεν με τη μαχητική Alfa Romeo.
Δεν ήταν αυτό που προσδοκούσαν οι τιφόζι αλλά σίγουρα συνιστούσε μια βελτίωση σε σχέση με τις θέσεις 13-14 της Μόντσα και του Σπα.
Στο Σότσι, το επιτελείο του τεχνικού διευθυντή Ενρίκο Καρντίλε έφερε αεροδυναμικές βελτιώσεις σε πτερύγιο τύπου cape κάτω από το ρύγχος (ήταν μεγαλύτερο και πιο αποδοτικό) και endplate της πίσω αεροτομής (με λιγότερα και πιο ισχυρά σε απόδοση “δόντια”) και ο Λεκλέρ με ωραία στρατηγική το εκμεταλλεύτηκε για να πάρει την έκτη θέση. Στο Νίρμπουργκρινγκ ο Λεκλέρ με την SF1000 με νέο δάπεδο και αεροφράκτες απέσπασε μια μαγική τέταρτη θέση στις κατατακτήριες δοκιμές, αλλά στον αγώνα η στρατηγική ήταν κακή κι έπειτα από μεγάλες μάχες έπεσε έβδομος.
Στο Πορτιμάο, ο Λεκλέρ με φοβερά προσπεράσματα και κατατακτήριες δοκιμές πλασαρίστηκε τέταρτος, δείγμα ότι τα προβλήματα με την ανακρίβεια της αεροδυναμικής σήραγγας ξεπερνιούνται σιγά – σιγά και η εξέλιξη οδεύει προς τη σωστή κατεύθυνση.
Τώρα ο Ματία Μπινότο προειδοποιεί για νέες μεγαλύτερες βελτιώσεις στο εγγύς μέλλον. Ο δρόμος είναι ανηφορικός καθώς το ίδιο σασί πρέπει να χρησιμοποιηθεί και το 2021 (το '21 το Power Unit θα είναι καινούριο) και οι αλλαγές κανονισμών ευνοούν Mercedes και Aston Martin, και δυχεραίνουν το έργο των μονοθεσίων με ψηλό rake όπως η Ferrari και η Red Bull. Η ελπίδα ωστόσο πεθαίνει τελευταία και στη Ferrari πιστεύουμε έχουν όλα τα μέσα και τους ανθρώπους να ανακάμψουν σύντομα...